De nomaden en het verlies van de roze zonnebril.
Door: Marley
Blijf op de hoogte en volg Remco&Marley
19 Oktober 2016 | Verenigde Staten, Bryce Canyon City
Goedemorgen allemaal, hoe gaat het ermee? Iedere Amerikaan begint op die manier een gesprek, gelukkig gaat het met iedereen altijd goed, anders duurde gesprekken en boodschappen doen of koffie halen wel heel lang.
We zijn in de ochtend al vroeg vertrokken voor de reis naar de Grand Canyon, hier hadden we enorm veel zin in. De autorit ging goed, wederom veel lange rechte wegen met hier en daar een heuvel. Toen we uiteindelijk het National Park opreden zagen we eigenlijk nog niks, tot er allemaal auto’s aan de zijkant stonden en wij dus ook maar gingen parkeren. En dan ineens, links van je, is het daar: de Grand Canyon. Jeetje wat is dat machtig mooi zeg, we konden alleen maar wow zeggen, we waren er verder letterlijk stil van. Het is immens, adembenemend en nog veel meer dan dat. Hoe omschrijf je zoiets in een verhaal? Sluit je ogen en stel je de mooiste plek op aarde voor en vermenigvuldig dat met 10, zoiets? We hebben ruim 20 minuten bij het eerste punt gezeten om alles op te nemen wat we zagen. Een soort rust viel over ons heen, wat ben je maar een klein mens eigenlijk he? Alle gedachten die we hadden waren verdwenen, we waren even echt een met de natuur. Daarna moesten er natuurlijk foto’s gemaakt worden, geposeerd worden bij een punt en daarna door naar het volgende ‘viewpoint’. Remco is een held: hij heeft aan de rand van de Grand Canyon geposeerd! We zijn ongeveer acht keer gestopt om weer foto’s te maken vanaf een ander punt, uiteindelijk kwamen we bij het grote uitkijkpunt waar we een toren op konden klimmen, ook hier was het uitzicht oneindig, prachtig en adembenemend. We konden zelfs een stukje van de Colorado River zien, geweldig! Omdat we overal maar korte tijd zijn en we veel op de planning hebben is het soms keuzes maken om iets wel of niet te doen, we vonden het erg jammer geen zons op- of ondergang te hebben gezien, maar wat we wel hebben gedaan is minstens zo gaaf!
Vanaf hier moesten we door naar Page/Lake Powell. Een route van in totaal bijna 250 km. Klink misschien niet als veel, maar hier zijn heuvels en bergen, véél heuvels en bergen. De maximale snelheid is bijna overal 100 km per uur en bergopwaarts heb je soms moeite om de toegestane 70 km per uur te halen. Eenmaal daar aangekomen hebben we eerst wat gegeten, daarna zijn we meteen op zoek gegaan naar een touroperator die ons een tour door de Antelope Canyon aan wilde smeren, deze hebben we gelukkig gevonden (lang leve trouwen en meteen daarna op vakantie gaan: de voorbereiding was minimaal. De meeste dingen moet je ver vooraf al boeken, anders heb je pech!). De tour zou vanmorgen plaatsvinden. Daarom besloten we naar de Horseshoe Bend te gaan, we waren deze al tegengekomen, dus de navigatiedame was even vrij. Daar aangekomen dachten we het eindpunt al te zien, dus we schatten in zo’n tien minuten weg te zijn. Oeps, dat bleek totaal niet te kloppen! Vanaf dat punt begon de korte tocht pas haha! Met een half flesje water zijn we bergafwaarts gelopen (ik in lange broek ook nog, temperatuur van ongeveer 28 graden!). Maar wat was dit geweldig zeg, de kleuren, de diepte, maar vooral de ongerepte natuur die enorm gerespecteerd wordt is geweldig. Zoveel moois. Na weer veel foto’s zijn we aan de weg terug begonnen, bergopwaarts. Gelukkig hadden we veel water bij ons (not!) waardoor we niet oververhit raakten haha! We hebben onderweg naar Pismo Beach (net nadat we San Francisco uit waren) een kleine koeltas gehaald, elk hotel heeft een ice-vending machine waarmee we de koeltas vullen en zo steeds koud drinken meehebben, daarnaast blijft drinken in de auto best koel dus dat scheelt. In de auto hadden we dus wel heerlijk koud water. Op naar het inchecken in het hotel, het was inmiddels al 17.00uur geweest. Het hotel was weer prima, twee bedden wederom (en nee ik snap ook niet waarom we steeds twee bedden krijgen, waarschijnlijk om mijn rommel op te gooien haha). Er was een dam in de buurt (lees: dat was ons uitzicht, verder zagen we alleen maar prachtig uitzicht met de mooiste kleuren), deze hebben we nog bezocht. Bah wat vind ik die dingen eng zeg, we liepen gelukkig over de brug die ernaast loopt want de rondleidingen werden niet meer gegeven rond dat tijdstip. Ik heb zeven kleuren gescheten en halverwege vond ik ook de brug te eng (ondanks dat we er met de auto ook over waren gereden), we zijn snel teruggelopen. Dat wordt nog wat bij de Hoover dam straks in Las Vegas! We besloten bij zo’n wegrestaurant te eten die je ook in elke film ziet, en lekker dat het was, vooral de milkshake! We hebben gisterenavond alleen nog de foto’s bekeken van die dag, daarna waren we moe, heel moe!
Vanmorgen waren we beide vroeg wakker, we hadden beide minder goed geslapen. Ik heb koffie en ontbijt voor ons gehaald waarna we de spullen hebben ingepakt om weer verder te trekken. We hadden instructies gehad om naar een bepaalde afslag te komen voor de tour door de Antelope Canyon, we moesten achter de powerplants zijn (ik dacht nog even dat dit een of andere tuin was met daadwerkelijke planten, nee hoor, het is een centrale haha). Dit hadden we snel gevonden, toen moesten we nog een uur wachten (zo braaf als we zijn waren we een uur van tevoren aanwezig op bestemming zoals gevraagd). We zijn meegenomen door een man die veel kon vertellen over de Antelope Canyon, het is fantastisch, mooi rond, egaal, sereen. En tegelijkertijd is het er bomvol, je krijgt veel informatie maar vooral foto-informatie (als je je camera zo houdt, of precies hier gaat staan, dan zie je dit en dit). De meneer maakte op een gegeven moment zelfs foto’s voor ons omdat hij precies wist wat hij zag, geweldig! Natuurlijk raakte de accu op van mijn camera en had ik de reserve niet mee (je mag alleen water en je camera meenemen in de canyon om te voorkomen dat je ergens aan blijft haken, bestolen wordt of iets beschadigd), mijn geluk dat dit echt aan het einde van de tour gebeurde, meteen bij terugkomst de accu omgewisseld om geen momenten meer te missen. De weg naar de canyon tour was trouwens echt lachen, we zaten in een enorme jeep waar heel weinig vering in zat, we werden alle kanten op geschud. Het was zandhappen geblazen en verder hielp Remco me om te blijven zitten want ik vloog zowat alle kanten op (ik had natuurlijk mijn riem om kunnen doen, maar dit was veel gaver). Eenmaal terug, vol adrenaline hebben we weer een ruime 275 km gereden om bij Bryce uit te komen. Bryce is ook enorm, rustgevend, mooi en de perfecte plek om tot jezelf te komen. We zijn naar de andere kant van het park gereden om bij het hoogste punt te komen om zo honderden (ja echt honderden) kilometers ver te kijken. Je weet op een gegeven moment niet meer waar je nog moet kijken. Heel moe maar voldaan hebben we weer bij een wegrestaurant gegeten, aan de overkant van ons hotel. Hier bleken we weer een upgrade te hebben gekregen voor een kingsize bed (één bed dit keer!), de douche was heerlijk en mijn beenspieren liggen nu op een heerlijk bed uit te rusten. We horen steeds een treintje voorbijkomen die gaat bellen (zo’n ijscoman bel), dat is een gratis treintje die je 24/7 (gratis) naar het park brengt, geweldig!
Morgen gaan we naar Las Vegas, we gaan eerst naar Zion National Park. We hebben er ongelooflijk veel zin in, maar hopen eerst op goede nachtrust!
O ja, nog een klein sprookje: er was eens een meisje, een beetje een sloddervos. Zij verloor haar mooie roze bril bij het eerste National Park waar zij binnen was, deze had ze op de grond laten liggen nadat zij iets van de grond had gepakt. Dagen is zij op zoek geweest naar haar bril, maar tevergeefs. Vandaag kreeg zij van haar prins een nieuwe roze (piranha) bril. Zij en haar prins leefden nog lang en gelukkig! =)
Xx
We zijn in de ochtend al vroeg vertrokken voor de reis naar de Grand Canyon, hier hadden we enorm veel zin in. De autorit ging goed, wederom veel lange rechte wegen met hier en daar een heuvel. Toen we uiteindelijk het National Park opreden zagen we eigenlijk nog niks, tot er allemaal auto’s aan de zijkant stonden en wij dus ook maar gingen parkeren. En dan ineens, links van je, is het daar: de Grand Canyon. Jeetje wat is dat machtig mooi zeg, we konden alleen maar wow zeggen, we waren er verder letterlijk stil van. Het is immens, adembenemend en nog veel meer dan dat. Hoe omschrijf je zoiets in een verhaal? Sluit je ogen en stel je de mooiste plek op aarde voor en vermenigvuldig dat met 10, zoiets? We hebben ruim 20 minuten bij het eerste punt gezeten om alles op te nemen wat we zagen. Een soort rust viel over ons heen, wat ben je maar een klein mens eigenlijk he? Alle gedachten die we hadden waren verdwenen, we waren even echt een met de natuur. Daarna moesten er natuurlijk foto’s gemaakt worden, geposeerd worden bij een punt en daarna door naar het volgende ‘viewpoint’. Remco is een held: hij heeft aan de rand van de Grand Canyon geposeerd! We zijn ongeveer acht keer gestopt om weer foto’s te maken vanaf een ander punt, uiteindelijk kwamen we bij het grote uitkijkpunt waar we een toren op konden klimmen, ook hier was het uitzicht oneindig, prachtig en adembenemend. We konden zelfs een stukje van de Colorado River zien, geweldig! Omdat we overal maar korte tijd zijn en we veel op de planning hebben is het soms keuzes maken om iets wel of niet te doen, we vonden het erg jammer geen zons op- of ondergang te hebben gezien, maar wat we wel hebben gedaan is minstens zo gaaf!
Vanaf hier moesten we door naar Page/Lake Powell. Een route van in totaal bijna 250 km. Klink misschien niet als veel, maar hier zijn heuvels en bergen, véél heuvels en bergen. De maximale snelheid is bijna overal 100 km per uur en bergopwaarts heb je soms moeite om de toegestane 70 km per uur te halen. Eenmaal daar aangekomen hebben we eerst wat gegeten, daarna zijn we meteen op zoek gegaan naar een touroperator die ons een tour door de Antelope Canyon aan wilde smeren, deze hebben we gelukkig gevonden (lang leve trouwen en meteen daarna op vakantie gaan: de voorbereiding was minimaal. De meeste dingen moet je ver vooraf al boeken, anders heb je pech!). De tour zou vanmorgen plaatsvinden. Daarom besloten we naar de Horseshoe Bend te gaan, we waren deze al tegengekomen, dus de navigatiedame was even vrij. Daar aangekomen dachten we het eindpunt al te zien, dus we schatten in zo’n tien minuten weg te zijn. Oeps, dat bleek totaal niet te kloppen! Vanaf dat punt begon de korte tocht pas haha! Met een half flesje water zijn we bergafwaarts gelopen (ik in lange broek ook nog, temperatuur van ongeveer 28 graden!). Maar wat was dit geweldig zeg, de kleuren, de diepte, maar vooral de ongerepte natuur die enorm gerespecteerd wordt is geweldig. Zoveel moois. Na weer veel foto’s zijn we aan de weg terug begonnen, bergopwaarts. Gelukkig hadden we veel water bij ons (not!) waardoor we niet oververhit raakten haha! We hebben onderweg naar Pismo Beach (net nadat we San Francisco uit waren) een kleine koeltas gehaald, elk hotel heeft een ice-vending machine waarmee we de koeltas vullen en zo steeds koud drinken meehebben, daarnaast blijft drinken in de auto best koel dus dat scheelt. In de auto hadden we dus wel heerlijk koud water. Op naar het inchecken in het hotel, het was inmiddels al 17.00uur geweest. Het hotel was weer prima, twee bedden wederom (en nee ik snap ook niet waarom we steeds twee bedden krijgen, waarschijnlijk om mijn rommel op te gooien haha). Er was een dam in de buurt (lees: dat was ons uitzicht, verder zagen we alleen maar prachtig uitzicht met de mooiste kleuren), deze hebben we nog bezocht. Bah wat vind ik die dingen eng zeg, we liepen gelukkig over de brug die ernaast loopt want de rondleidingen werden niet meer gegeven rond dat tijdstip. Ik heb zeven kleuren gescheten en halverwege vond ik ook de brug te eng (ondanks dat we er met de auto ook over waren gereden), we zijn snel teruggelopen. Dat wordt nog wat bij de Hoover dam straks in Las Vegas! We besloten bij zo’n wegrestaurant te eten die je ook in elke film ziet, en lekker dat het was, vooral de milkshake! We hebben gisterenavond alleen nog de foto’s bekeken van die dag, daarna waren we moe, heel moe!
Vanmorgen waren we beide vroeg wakker, we hadden beide minder goed geslapen. Ik heb koffie en ontbijt voor ons gehaald waarna we de spullen hebben ingepakt om weer verder te trekken. We hadden instructies gehad om naar een bepaalde afslag te komen voor de tour door de Antelope Canyon, we moesten achter de powerplants zijn (ik dacht nog even dat dit een of andere tuin was met daadwerkelijke planten, nee hoor, het is een centrale haha). Dit hadden we snel gevonden, toen moesten we nog een uur wachten (zo braaf als we zijn waren we een uur van tevoren aanwezig op bestemming zoals gevraagd). We zijn meegenomen door een man die veel kon vertellen over de Antelope Canyon, het is fantastisch, mooi rond, egaal, sereen. En tegelijkertijd is het er bomvol, je krijgt veel informatie maar vooral foto-informatie (als je je camera zo houdt, of precies hier gaat staan, dan zie je dit en dit). De meneer maakte op een gegeven moment zelfs foto’s voor ons omdat hij precies wist wat hij zag, geweldig! Natuurlijk raakte de accu op van mijn camera en had ik de reserve niet mee (je mag alleen water en je camera meenemen in de canyon om te voorkomen dat je ergens aan blijft haken, bestolen wordt of iets beschadigd), mijn geluk dat dit echt aan het einde van de tour gebeurde, meteen bij terugkomst de accu omgewisseld om geen momenten meer te missen. De weg naar de canyon tour was trouwens echt lachen, we zaten in een enorme jeep waar heel weinig vering in zat, we werden alle kanten op geschud. Het was zandhappen geblazen en verder hielp Remco me om te blijven zitten want ik vloog zowat alle kanten op (ik had natuurlijk mijn riem om kunnen doen, maar dit was veel gaver). Eenmaal terug, vol adrenaline hebben we weer een ruime 275 km gereden om bij Bryce uit te komen. Bryce is ook enorm, rustgevend, mooi en de perfecte plek om tot jezelf te komen. We zijn naar de andere kant van het park gereden om bij het hoogste punt te komen om zo honderden (ja echt honderden) kilometers ver te kijken. Je weet op een gegeven moment niet meer waar je nog moet kijken. Heel moe maar voldaan hebben we weer bij een wegrestaurant gegeten, aan de overkant van ons hotel. Hier bleken we weer een upgrade te hebben gekregen voor een kingsize bed (één bed dit keer!), de douche was heerlijk en mijn beenspieren liggen nu op een heerlijk bed uit te rusten. We horen steeds een treintje voorbijkomen die gaat bellen (zo’n ijscoman bel), dat is een gratis treintje die je 24/7 (gratis) naar het park brengt, geweldig!
Morgen gaan we naar Las Vegas, we gaan eerst naar Zion National Park. We hebben er ongelooflijk veel zin in, maar hopen eerst op goede nachtrust!
O ja, nog een klein sprookje: er was eens een meisje, een beetje een sloddervos. Zij verloor haar mooie roze bril bij het eerste National Park waar zij binnen was, deze had ze op de grond laten liggen nadat zij iets van de grond had gepakt. Dagen is zij op zoek geweest naar haar bril, maar tevergeefs. Vandaag kreeg zij van haar prins een nieuwe roze (piranha) bril. Zij en haar prins leefden nog lang en gelukkig! =)
Xx
-
19 Oktober 2016 - 05:50
Mark Schipper:
Whauw wat een mooie plaatjes -
19 Oktober 2016 - 06:01
Jolanda:
Tjonge tjonge, wat mooi allemaal,lief van de gids dat hij zo enthousiast is. Wat is het wonderbaarlijk dat er plaatsen zijn op aarde die jullie sprakeloos maken! ( rustig hoor:)
Gelukkig is het je roze bril die je kwijt bent geraakt en niet jullie rose wolkje. Blijf er nog lekker op zitten en geniet van al het moois. Bedankt voor jullie verhaal xx mutti/ jolanda -
19 Oktober 2016 - 06:30
Nienke:
Ik ben ook een beetje sprakeloos.... wauw!!! -
19 Oktober 2016 - 06:41
Linda:
Aha het bedden mysterie is opgelost.
Toch lief van die Amerikanen dat ze een bed regelen voor je spullen!
Whahahahahahahaha -
19 Oktober 2016 - 08:09
Monica:
Wauw echt adembenemend mooi. Snap heel goed dat je op z'n plek even tot jezelf kan komen. Wat fantastisch zeg!! Ennuuh die prins van jou is er ook een om zuinig op te zijn hé ;) goeie reis naar las vergas.Xxx -
19 Oktober 2016 - 09:48
Sandra:
Oh, gaaf!!!! Ik ben weer helemaal terug naar afgelopen zomer. Geweldig. Vooral jouw bewoording. En dan de dingen die nog komen. Zion, Vegas enz. Ik volg jullie via de route die ik van Marlies heb gekregen. Iedere dag ff kijken waar jullie zitten en dan denken wat voor moois jullie gaan zien!!! Geniet er nog van!!! -
19 Oktober 2016 - 10:23
Lambert Gijzen:
Fantastisch en zo'n leuk verhaal erbij. Wij genieten er nu nog van dat we een groot deel indertijd ook hebben kunnen zien. Nog veel plezier. Tante Rina en Oom Lambert -
21 Oktober 2016 - 21:27
Karen:
Lieve schatten,
Eindelijk alle verhalen gelezen en wat is t gaaf!
Heerlijk hoe je schrijft hoe jullie genieten en soms klungelen.
Geniet vooral van alles en kijk uit naar alle verhalen -
22 Oktober 2016 - 17:47
Ilonka.:
Wat een super leuke en mooie verhalen.
Heel veel plezier nog en lekker genieten.
Veel geluk in Vegas.
Ilonka. -
23 Oktober 2016 - 11:57
Marian:
Het blijft genieten om te lezen wat jullie mee maken en er ook nog zo knap over kunnen schrijven. Hartstikke leuk.We kijken uit naar het verslag van uit Los Vegas. Heel veel plezier nog. -
24 Oktober 2016 - 14:01
Wilma:
Leuk verhaal weer met prachtige plaatjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
